عجب غوغايي است در تب و تاب غلامي کردن براي دو ارباب ماندن.
اين متن براي آنکه حتي يکبار کربلا بردندش کفايت مي کند تا بسوزد. و کجاست آبي که معناي اين سوختن را بتواند مرهم باشد.در کربلا خود آب دلسوخته اي است که تا ابد عطشش را کسي آب نيست. بغضي دارد که آبي نيست براي بازکردن گلويش. و تو چه زيبا تصوير کردي اين سوختن را. با حسين باشي و بماني ان شاء الله.