روا نیست همسایه ی آقا باشی، زیر سایه ی او زندگیت پا گرفته باشد و برایش چیزی ننویسی. میلاد بهانه است وگرنه من هرروز به یادش هستم، چه کنم که گاهی دل سیاهم همراهی ام نمی کند برای نوشتن از او.
بهترین لحظه ی زیارت برای من همیشه همان لحظه ی اولیست که می خواهم وارد حرم شوم، همان لحظه ای که دست به رسم ادب روی سینه می گذارم، اندکی خم می شوم به نشانه ی احترام و می گویم السلام علیک یا علی بن موسی الرضا (ع)... میدانم و مطمئنم که آقا(از سر لطف و کرمشان- از سر رئوف بودنشان) به تمام زائرانشان جواب سلام می دهند. آنجاست که قند توی دلم آب می شود از گرفتن جواب سلام. بعدش دیگر برایم فقط آداب و رسوم فرعی زیارت است.
اصل برای من همان جواب سلام و اذن دخول گرفتن است. خیالت راحت است که این آقا بس که مهربان است همین که تو را به حرمش راه داده یعنی تمام...یعنی دیگر هیچ مخواه که خودش هوای تو را دارد.
