همیشه وقتی اسم پیامبرمان را می شنوم، محمد رسول الله صلی علیه و آله وسلم، اولین چیزی که یادم می افتد مهربانی و لطف ایشان نسبت به همه نوع بشری است. هرچه باشد پیامبرمان رحمه للعالمین بودند یعنی رحمتی برای همه جهانیان! یعنی کسی که با همه مهربان است و نه فقط با امت خودش! این را شنیده ام که ایشان همیشه لبخند بر لب داشتند مگر در مواقعی که مقصود تنبیه و یا تادیب کسی از بود. گاهی آرزو می کنم من هم می توانستم آن لبخند زیبا را ببینم، همان لبخندی که مردم را به خودش جذب می کرد و آنها را به اسلام فرا می خواند. یا اینکه مورد لطف و محبتش قرار بگیرم ، همان لطف و محبتی که اگر نبود، کسی جذب اسلام نمی شد.
با این اوصاف معلوم است که دلم می شکند وقتی می بینم کسی یا کسانی به پیامبرم توهین کنند و اسم این کارشان را بگذارند ازادی بیان! پیامبری که وقتی یهودی مردم آزار یک روز بر سر راهشان سبز نمی شد ، نگرانش می شدند و جویای احوالش! و آنوقت این رحمت خدا برای بشر ، امروز مورد توهین و تمسخر قرار می گیرد!
نه تنها دل من بلکه دل همه مسلمانان عالم به درد می اید از چنین اتفاقی (واقعا نمیدانم چه صفتی را انتخاب کنم) و آن وقت نمی توانم تحمل کنم و ببینم که من از این گوشه دنیا دستم به هیچکدام آنها نمی رسد که حقشان را بگذارم کف دستشان! شاید تنها کاری که از دستم بر می آید نوشتن همین چند خط باشد و دعا برای فرج فرزندش که همنام اوست، تا بیاید و انتقام گیرنده همه مظلومان عالم باشد.
