بسم الله
هرچقدر هم که درگیر شبکه های اجتماعی بشوم و دور بشوم از فضای وبلاگ، باز هم اینجا اولین و قدیمی ترین و همیشگی ترین خانه برای نوشته های من است. من بلاگر حرفه ای نیستم و هیچوقت فالور بالا نداشته ام اما همینجا دوستان خوبی پیدا کردم که هنوز دوستی ما در فضاهای دیگر مجازی خانه ادامه دارد.
اینجا را دوست دارم، خانه حرفهای دلم هست و چون کمتر کسی به آن سر می زند خیلی چیزاها را می شود اینجا نوشت که جاهای دیگر نمی شود.
در این روزگار کرونایی دلخوشی ما به همین روابط مجازی و کلیکهایمان روی این عکس و آن کلیپ ارسالی دوستان است، یا دلخوشیم به تماس تصویریهای کج و کوله ای که از پشت آن، نه برق خوشحالیمان پیدا می شود نه نمناکی چشمهای دلتنگمان.
زیارت و هیئت و روضه و جشنمان هم مجازی شده و مجلس ختممان منحصر شده به ختم قرآنهای گروه تلگرامی.
راضی هستیم به رضای پروردگار که حکما در هرچه پیش آورد خیری نهفته است.
